Python Rusz głową! Wydanie II

258

Rozdział 6.

Użycie sekwencji ucieczki w stosunku do surowych danych

Przeglądanie pełnego logu w Twojej aplikacji WWW

Zmiana, której trzeba dokonać w Twoim kodzie, jest wręcz trywialna, ale robi naprawdę dużą różnicę. Dodaj

funkcję

escape

do listy elementów importowanych z modułu

flask

(znajdującej się na początku kodu Twojego

programu), a następnie wywołaj tę funkcję na rzecz łańcucha znakowego zwróconego przez metodę

read

.

from flask import Flask, render_template, request, escape

...

@app.route(‘/viewlog’)

def view_the_log() -> str:

with open(‘vsearch.log’) as log:

contents = log.read()

return escape(contents)

Dodaj to do listy

importowanych

elementów.

Wywołaj funkcję escape,

podając jako jej argument

zwrócony łańcuch znakowy.

Wszystkie dane

zapisane w pliku

logu są teraz

wyświetlane...

...a mechanizm zastępowania

znaków specjalnych również działa

prawidłowo. Mimo to — jeśli mamy

być szczerzy — dane żądań nie

mówią nam zbyt wiele, nieprawdaż?

Zmodyfikuj swój program w taki sposób, aby importował i wywoływał funkcję

escape

, jak zostało to przedstawione

powyżej, a potem zapisz swój kod (aby Twoja aplikacja WWW została przeładowana). Następnie przeładuj

w przeglądarce internetowej stronę wskazywaną przez URL

/viewlog

. Wszystkie dane pochodzące z logu powinny

teraz pojawić się na ekranie. Koniecznie spójrz w źródło HTML, aby potwierdzić, że zastosowane rozwiązanie

działa. Poniżej możesz się przekonać, co zobaczyliśmy, gdy przetestowaliśmy tę wersję naszej aplikacji WWW

za pomocą przeglądarki Chrome.

Jazda próbna

jesteś tutaj�

259

Przechowywanie danych i manipulowanie nimi

Więcej informacji na temat obiektu żądania

Znajdujące się w pliku logu dane dotyczące żądań sieciowych nie są w gruncie rzeczy aż tak

użyteczne. Poniżej możesz znaleźć przykład tego, co jest w tej chwili logowane. Choć każdy

zalogowany wynik jest inny, to każde zalogowane żądanie sieciowe jest

dokładnie takie samo.

<Request ‘http://127.0.0.1:5000/search4’ [POST]> {‘i’, ‘e’}

<Request ‘http://127.0.0.1:5000/search4’ [POST]> {‘i’, ‘e’, ‘a’}

<Request ‘http://127.0.0.1:5000/search4’ [POST]> {‘y’, ‘t’}

Każde zalogowane

żądanie sieciowe

jest takie samo.

Każdy

zalogowany

wynik jest inny.

def log_request(req: ‘flask_request’, res: str) -> None:

with open(‘vsearch.log’, ‘a’) as log:

print(str(dir(req)), res, file=log)

Wywołujemy funkcję dir, podając jej jako argument zmienną req,

w wyniku czego zwracana jest lista, po czym przekształcamy tę

listę w łańcuch znakowy, przekazując ją jako argument funkcji str.

Otrzymany w efekcie tego łańcuch jest następnie zapisywany

w pliku logu wraz z wartością zmiennej res.

Logujemy żądania sieciowe na poziomie obiektu, ale tak naprawdę powinniśmy zaglądać

do

wnętrza żądań i logować pewne dane, które zawierają. Jak przekonałeś się już

wcześniej w tej książce, gdy trzeba dowiedzieć się, co zawiera jakaś rzecz w Pythonie,

należy podać nazwę tej rzeczy jako argument wbudowanej funkcji

dir

. Umożliwia to

wyświetlenie listy metod i atrybutów danego obiektu.

Wprowadźmy niewielką zmianę w funkcji

log_request

, aby logować dane wyjściowe

pochodzące z wywołania funkcji

dir

na rzecz obiektu żądania. Nie jest to wielka zmiana.

Zamiast przekazywać zmienną

req

jako pierwszy argument funkcji

print

, przekażmy

jej rzutowany na łańcuch tekstowy wynik wywołania funkcji

dir(req)

. Oto nowa wersja

funkcji

log_request

, w której wyróżniona została wspomniana zmiana.

Wypróbujmy ten nowy kod logujący, aby przekonać się, co się dzięki niemu zmieni. Wykonaj następujące kroki:

1. Zmień swoją kopię funkcji log_request w taki sposób, aby wyglądała tak jak nasza.

2. Zapisz plik

vsearch4web.py

, aby ponownie uruchomić swoją aplikację WWW.

3. Znajdź i usuń bieżącą wersję pliku

vsearch.log

.

4. Użyj swojej przeglądarki internetowej, aby wykonać trzy nowe wyszukiwania.

5. Zobacz nowo utworzony log, korzystając z URL-a /viewlog.

Przyjrzyj się teraz dokładnie temu, co pojawiło się w oknie Twojej przeglądarki. Czy to, co w tej chwili w nim

widzisz, może Ci w jakiś sposób pomóc?

Ćwiczenie

260

Rozdział 6.

str dir req

Jazda próbna

Poniżej możesz się przekonać, co zobaczyliśmy, gdy wykonaliśmy pięć kroków przedstawionych pod koniec

poprzedniej strony. Korzystaliśmy tu z programu

Chrome

(choć każda przeglądarka pokazuje te same dane).

Wszystko to

wygląda dość

chaotycznie.

Przyjrzyj się jednak

bliżej: tutaj widać

wynik jednego

z przeprowadzonych

wyszukiwań.

Czym to wszystko zatem jest?

Wśród przedstawionych powyżej danych wyjściowych możesz znaleźć zalogowane wyniki działania funkcji wyszukującej

znaki w podanej frazie. Reszta danych to wynik wywołania funkcji

dir

z argumentem będącym obiektem żądania. Jak

widać, każdy z takich obiektów ma mnóstwo metod i atrybutów (będzie ich sporo nawet, gdy zignorujesz wszystkie

dundery

i

wondery). Ewidentnie nie ma sensu logować wszystkich tych atrybutów.

Przyjrzeliśmy się wszystkim tym atrybutom i stwierdziliśmy, że trzy z nich wydają się na tyle istotne, że warto byłoby je

logować. Są to:

req.form

— dane przesłane z formularza HTML aplikacji WWW;

req.remote_addr

— adres IP komputera, na którym działa używana przeglądarka internetowa;

req.user_agent

— tożsamość przeglądarki przesyłającej dane.

Zmieńmy kod funkcji

log_request

w taki sposób, aby logowała tylko te trzy szczególne fragmenty danych, oczywiście

poza wynikami wywołań funkcji

search4letters

.