Python Rusz głową! Wydanie II

jesteś tutaj�

345

Protokół zarządzania kontekstem

Kod demontujący powoduje zatwierdzenie wszystkich danych do zapisu w bazie, a następnie zamyka kursor

oraz połączenie. Demontaż ten odbywa się za

każdym razem, gdy komunikujesz się ze swoją bazą danych,

więc dodajmy ten fragment do klasy menedżera kontekstu, przenosząc odpowiednie trzy wiersze kodu do

metody

__exit__

.

Zanim to jednak zrobisz, powinieneś się dowiedzieć, że z metodą

__exit__

wiąże się pewna komplikacja.

Chodzi o to, że metoda ta musi obsłużyć wszystkie wyjątki, które mogą się pojawić w trakcie wykonywania

zestawu instrukcji

with

. Gdy coś pójdzie źle, interpreter zawsze powiadamia o tym metodę

__exit__

,

przekazując jej trzy argumenty:

exec_type

,

exc_value

oraz

exc_trace

. Tworząc wiersz

def

tej metody,

musisz wziąć to pod uwagę. Z tego też powodu dodaliśmy tam trzy argumenty, o czym możesz się przekonać

poniżej. Mimo to na razie mamy zamiar zupełnie

zignorować ten mechanizm obsługi wyjątków, jednak

powrócimy do niego w dalszej części niniejszego rozdziału, gdy będziemy omawiać to, co może pójść nie tak,

i jak możemy sobie z tym poradzić (dlatego bądź czujny).

Przeprowadź demontaż za pomocą metody __exit__

Dunder

exit

to miejsce na kod demontujący, który powinien być wykonany, gdy Twoja instrukcja

with

kończy swoje działanie. Przypomnij sobie fragment kodu funkcji

log_request

, który odpowiadał za

wymagane tu działania. Został on przedstawiony poniżej.

...

cursor.execute(_SQL, (req.form[‘phrase’],

req.form[‘letters’],

req.remote_addr,

req.user_agent.browser,

res, ))

conn.commit()

cursor.close()

conn.close()

To jest kod

demontujący.

Kod demontujący to ten, w którym powinniśmy zadbać o posprzątanie po

swoich operacjach. W przypadku naszego menedżera kontekstu sprzątanie

oznacza zapewnienie, że wszystkie dane są zatwierdzone w bazie danych przed

zamknięciem kursora oraz połączenia. Do przedstawionej poniżej metody dodaj

kod, który wydaje Ci się potrzebny.

def __exit__(self, exc_type, exc_value, exc_trace) :

W tym miejscu

dodaj kod

demontujący.

Na razie nie przejmuj się tymi argumentami.

Zaostrz ołówek

346

Rozdział 9.

Metoda __exit__ załatwiona

def __exit__(self, exc_type, exc_value, exc_trace) -> None:

self.conn.close()

Na razie nie przejmuj się tymi argumentami.

self.conn.commit()

self.cursor.close()

Zapisane wcześniej atrybuty

są wykorzystywane do

zatwierdzenia niezapisanych

danych, jak również zamknięcia

kursora oraz połączenia. Jak

zawsze pamiętaj tutaj, aby

nazwy atrybutów poprzedzić

przedrostkiem self.

-> None

Ta adnotacja informuje, że

metoda nie zwraca wartości;

adnotacje tego rodzaju są

opcjonalne, ale ich dodawanie

stanowi dobrą praktykę.

Zaostrz ołówek

Rozwiązanie

Kod demontujący to ten, w którym powinniśmy zadbać o posprzątanie po swoich

operacjach. W przypadku naszego menedżera kontekstu sprzątanie oznacza zapewnienie,

że wszystkie dane są zatwierdzone w bazie danych przed zamknięciem kursora oraz

połączenia. Do przedstawionej poniżej metody miałeś dodać kod, który wydaje Ci się

potrzebny.

Ukończona

klasa

menedżera

kontekstu

UseDatabase

„Prawdziwy” kod klasy zawierałby dokumentację, ale usunęliśmy

ją stąd, aby zaoszczędzić trochę miejsca (na tej stronie). Pliki

z kodami przedstawionymi w tej książce, które możesz pobrać,

zawsze opatrzone są komentarzami.

Twój menedżer kontekstu jest gotów do testów

Gdy napisałeś już kod metody

__exit__

, nadszedł czas na przetestowanie Twojego menedżera kontekstu,

zanim będziemy mogli zintegrować go z kodem aplikacji WWW. Jak już mamy w zwyczaju, najpierw

sprawdźmy ten nowy kod w wierszu poleceń powłoki Pythona. Przedtem jednak po raz ostatni upewnij się,

że Twój kod jest taki sam jak nasz.

jesteś tutaj�

347

Protokół zarządzania kontekstem

Zaimportuj

klasę menedżera

kontekstu z pliku

modułu DBcm.py.

Umieść właściwości

połączenia w słowniku.

Użyj menedżera

kontekstu w celu

wysłania zapytania

SQL do serwera

i odebrania

wynikowych danych.

Zwrócone dane mogą wydawać Ci się trochę dziwne, dopóki

nie przypomnisz sobie, że wywołanie metody cursor.fetchall

zwraca listę krotek, z których każda odpowiada wierszowi

wyników (zwróconych z bazy danych).

Jazda próbna

Przejdź do okna edycji środowiska IDLE, w którym otwarty jest kod zapisany w pliku

DBcm.py

, a następnie naciśnij

klawisz

F5

, aby przetestować swój menedżer kontekstu.

Nie ma tu zbyt wiele kodu, prawda?

Mamy nadzieję, że przyglądając się przedstawionemu powyżej kodowi, stwierdzisz, że nie wygląda on

zbyt strasznie. Dzięki temu, że udało Ci się przenieść część swojego kodu obsługi bazy danych do klasy

UseDatabase

, operacje inicjalizacji, konfiguracji i demontażu odbywają się teraz „w tle” i odpowiada

za nie opracowany przez Ciebie menedżer kontekstu. Musisz tu jedynie podać właściwości połączenia

oraz zapytanie SQL, które chcesz wykonać, a Twój menedżer załatwi za Ciebie całą resztę. Kod

odpowiedzialny za przygotowanie operacji i posprzątanie po niej jest ponownie wykorzystywany jako część

menedżera kontekstu. Wyraźniej widać też teraz, co jest „treścią” tego kodu: pobranie danych z bazy i ich

przetworzenie. Menedżer kontekstu ukrywa szczegóły łączenia się z bazą danych oraz rozłączania z nią

(które zawsze pozostaną takie same), pozwalając Ci się skupić na tym, co naprawdę chcesz zrobić

ze swoimi danymi.

Zaktualizujmy kod Twojej aplikacji WWW w taki sposób,

aby wykorzystywała ten menedżer kontekstu.