Python Rusz głową! Wydanie II

76

Rozdział 2.

Początek, koniec, krok

Listy „rozumieją” początek, koniec i krok

Pojęcia

początku

,

końca

i

kroku

zaprezentowaliśmy po raz pierwszy w poprzednim rozdziale

przy okazji omawiania trzyargumentowej wersji funkcji

range

.

obiekt

obiekt

obiekt

obiekt

obiekt

Lista

0

1

2

3

4

Wartość POCZĄTEK zapewnia kontrolę nad tym, GDZIE zakres się zaczyna.

W przypadku list wartość

początek

wskazuje początkową wartość indeksu.

Wartość KONIEC zapewnia kontrolę nad tym, KIEDY zakres się kończy.

W przypadku list wartość

koniec

wskazuje wartość indeksu, na którym należy się

zatrzymać, jednak sama ta wartość

nie wschodzi w skład

definiowanego zbioru.

Wartość KROK zapewnia kontrolę nad tym, JAK zakres jest generowany.

W przypadku list wartość

krok

odnosi się do „przeskoku”, jaki należy zrobić.

Wywołanie funkcji

range przyjmuje trzy

argumenty: początek,

koniec i krok.

Przypomnij sobie znaczenie

początku

,

końca

i

kroku

dla określania zakresów

(spróbujmy też odnieść je do list):

Wartości początku, końca i kroku można umieszczać w nawiasach kwadratowych

W przypadku list

początek

,

koniec

i

krok

określa się w obrębie nawiasów kwadratowych,

a odpowiednie wartości rozdziela się za pomocą znaku dwukropka (

:

).

letters[

początek

:

koniec

:

krok

]

Może się to wydawać nieco sprzeczne z intuicją, ale wszystkie te trzy wartości są opcjonalne,

gdy wykorzystuje się je razem. I tak:

Gdy nie określi się

początku

, przyjmuje on standardową wartość

0

.

Gdy nie określi się

końca

, przyjmuje on maksymalną wartość dopuszczalną dla listy.

Gdy nie określi się

kroku

, przyjmuje on standardową wartość

1

.

Notacja wykorzystująca nawiasy

kwadratowe obejmuje możliwość

stosowania wartości początku,

końca i kroku

jesteś tutaj�

77

Dane

obiekt

obiekt

obiekt

obiekt

obiekt

Lista

0

1

2

3

4

Wycinki list w akcji

Korzystając z istniejącej listy

letters

, którą przedstawiliśmy Ci na jednej z poprzednich stron,

możesz na różne sposoby określać wartości

początku

,

końca

i

kroku

.

Przyjrzyjmy się kilku przykładom.

>>> letters

[‘P’, ‘o’, ‘d’, ‘a’, ‘j’, ‘ ‘, ‘j’, ‘a’, ‘j’, ‘k’, ‘o’, ‘!’]

>>> letters[0:10:3]

[‘P’, ‘a’, ‘j’, ‘k’]

>>> letters[3:]

[‘a’, ‘j’, ‘ ‘, ‘j’, ‘a’, ‘j’, ‘k’, ‘o’, ‘!’]

>>> letters[:10]

[‘P’, ‘o’, ‘d’, ‘a’, ‘j’, ‘ ‘, ‘j’, ‘a’, ‘j’, ‘k’]

>>> letters[::2]

[‘P’, ‘d’, ‘j’, ‘j’, ‘j’, ‘o’]

Co trzecia litera od początku listy aż do

litery znajdującej się na pozycji wskazywanej

przez indeks 10 (ale bez niej samej)

Wszystkie znaki od

początku listy aż do litery

znajdującej się na pozycji

wskazywanej przez indeks

10 (ale bez niej samej)

Wszystkie znaki z wyjątkiem

trzech pierwszych, które

zostały pominięte

Co druga litera z listy

Korzystanie z wartości początku, końca i kroku oraz notacji wycinka w stosunku do list daje

ogromne możliwości w zakresie ich przetwarzania (nie wspominając już o tym, jak bardzo jest

wygodne). Dlatego radzimy Ci poświęcić trochę czasu na dokładne zrozumienie, co się dzieje

w powyższych przykładach. Spróbuj wprowadzić je w swojej powłoce po znaku zachęty

>>>

i nie

bój się eksperymentować z tą notacją, ponieważ możesz się dzięki temu sporo nauczyć.

Wszystkie litery

P

: Tutaj co prawda nie ma takiego przypadku, ale podczas swoich eksperymentów zauważyłem, że niektóre znaki

są ujęte w pojedyncze cudzysłowy, podczas gdy inne znajdują się w podwójnych. Czy istnieje jakiś standard, którego

powinienem się tu trzymać?

O

:

Nie, nie istnieje jeden standard zapisu, a Python umożliwia Ci zastosowanie zarówno pojedynczych, jak i podwójnych cudzysłowów

podczas definiowania łańcuchów znakowych o dowolnej długości, w tym również takich, które składają się z pojedynczych znaków

(a więc takich jak te, które widzisz na niniejszej stronie; z technicznego punktu widzenia są one bowiem jednoznakowymi łańcuchami, a nie

literami). Większość programistów korzystających z Pythona do ograniczania łańcuchów znakowych używa pojedynczych cudzysłowów

(nie jest to jednak reguła, lecz wyłącznie kwestia indywidualnych upodobań). Jeśli łańcuch zawiera znak pojedynczego cudzysłowu, można

zastosować podwójne cudzysłowy, aby uniknąć konieczności używania sekwencji ucieczki zawierających znak ukośnika wstecznego (\),

ponieważ większość osób uważa, że łatwiej jest przeczytać ciąg ”’” niż ‘\’’. Więcej przykładów zastosowania obydwu rodzajów

cudzysłowów znajdziesz na dwóch następnych stronach.

głupie pytania

Nie istnieją