Python Rusz głową! Wydanie II

jesteś tutaj�

125

Dane strukturalne

obiekt b

obiekt f

obiekt a

obiekt e

obiekt d

obiekt c

Zbiór

Korzystanie z metod zbioru

Teraz, gdy nasze samogłoski znajdują się już w zbiorze, kolejnym krokiem powinno być określenie,

czy któreś ze znaków tworzących słowo należą do zbioru samogłosek. Moglibyśmy to zrobić,

sprawdzając, czy poszczególne litery, z których składa się dane słowo, znajdują się w tym zbiorze,

jako że operator

in

działa w odniesieniu do zbiorów mniej więcej w ten sam sposób, w jaki robi

to w odniesieniu do słowników i list. Moglibyśmy zatem skorzystać z

in

, aby sprawdzić, czy zbiór

zawiera jakąkolwiek literę, a następnie za pomocą pętli

for

cyklicznie sprawdzać występowanie

poszczególnych liter słowa w zbiorze.

Jednak nie podążajmy tutaj tą ścieżką, ponieważ zastosowanie metod zbioru pomoże nam uniknąć

większości czynności wykonywanych w pętlach, o których była mowa powyżej.

Istnieje bowiem o wiele lepszy sposób wykonywania tego rodzaju operacji za pomocą

zbiorów. Wymaga on użycia metod, w które wyposażony jest każdy zbiór i które umożliwiają

przeprowadzanie działań takich jak suma, różnica i iloczyn zbiorów. Zanim zaczniemy modyfikować

kod programu

vowels7.py, dowiedzmy się, jak działają te metody, eksperymentując w wierszu

poleceń powłoki i zastanawiając się, jak interpreter „widzi” zbiory danych. Postaraj się wykonywać

kolejne kroki na swoim komputerze. Zacznijmy od utworzenia zbioru samogłosek, po czym

przypiszmy wartość do zmiennej

word

.

>>> vowels = set(‘aeiou’)

>>> word = ‘halo’

Interpreter tworzy dwa obiekty: jeden zbiór i jeden łańcuch znakowy. Poniżej zaprezentowano,

jak zbiór

vowels

wygląda w pamięci interpretera.

a

o

u

i

e

vowels

Zbiór zawiera

pięć obiektów

liter.

>>> u = vowels.union(set(word))

Python konwertuje wartość zapisaną

w zmiennej word na zbiór obiektów

liter (usuwając przy tym wszelkie

duplikaty).

Metoda union łączy jeden zbiór

z drugim, a wynik tej operacji jest

następnie przypisywany do zmiennej

o nazwie „u” (która jest kolejnym

zbiorem).

Jak wyglądają zbiory vowels oraz u

po tym wywołaniu metody union?

Przekonajmy się, co się stanie, gdy wykonamy działanie sumy zbiorów na zbiorze

vowels

oraz zbiorze

liter utworzonym z wartości przechowywanej w zmiennej

word

. Drugi z tych zbiorów utworzymy

w locie, przekazując zmienną

word

wywołaniu funkcji

set

, której wynik działania zostanie następnie

przekazany metodzie

union

wywoływanej na rzecz obiektu

vowels

. Wynikiem działania tej ostatniej

będzie kolejny zbiór, który przypiszemy do kolejnej zmiennej (o nazwie

u

). Ta nowa zmienna będzie

zawierała

kombinację obiektów należących do obydwu wyjściowych zbiorów (czyli ich sumę).

126

Rozdział 3.

Zabawa ze zbiorami

Działanie metody union polega na łączeniu zbiorów

Na końcu poprzedniej strony został pokazany przykład użycia metody

union

do

tworzenia nowego zbioru o nazwie

u

, który był kombinacją liter należących do zbioru

vowels

oraz zbioru unikatowych liter tworzących słowo zapisane w zmiennej

word

.

Operacja ta nie miała żadnego wpływu na zbiór

vowels

, który zachował swój stan sprzed

wywołania operacji łączenia zbiorów. Zbiór

u

jest jednak zupełnie nowy, ponieważ

powstał w wyniku działania metody

union

.

Oto co się dokładnie tu stało.

obiekt b

obiekt f

obiekt a

obiekt e

obiekt d

obiekt c

Zbiór

Co się stało z kodem pętli?

Ten pojedynczy wiersz kodu odwala kawał dobrej roboty. Zauważ, że nie kazałeś tu nigdzie interpreterowi

wykonywać instrukcji pętli. Zamiast tego określiłeś tylko,

co chciałeś, aby zostało zrobione, nie zaś jak miało się

to odbyć, a interpreter spełnił Twoje życzenie, tworząc nowy zbiór zawierający obiekty, o które Ci chodziło.

Typowym wymaganiem (gdy utworzyliśmy już sumę zbiorów) jest przekształcenie otrzymanego zbioru

w posortowaną listę. Operacja ta jest bardzo prosta do wykonania dzięki zastosowaniu funkcji

sorted

oraz

list

.

>>> u_list = sorted(list(u))

>>> u_list

[‘a’, ‘e’, ‘h’, ‘i’, ‘l’, ‘o’, ‘u’]

u = vowels.union(set(word))

h

o

l

a

set(word)

Słowo „halo” zostało

przekształcone w zbiór.

(Gdyby w użytym łańcuchu

znakowym powtarzały się

jakieś litery, w wyniku tej

operacji duplikaty zostałyby

usunięte).

a

o

u

i

e

vowels

Zbiór samogłosek

a

o

u

i

e

l

h

Zbiór o nazwie „u”

zawiera wszystkie

unikatowe obiekty należące

do obydwu zbiorów

wyjściowych.

u