Python Rusz głową! Wydanie II

jesteś tutaj�

147

Ponowne użycie kodu

Wprowadzenie do funkcji

Zanim zaczniemy przerabiać nasz istniejący kod na funkcję, poświęćmy trochę czasu na analizę anatomii dowolnej

funkcji w Pythonie. Gdy wprowadzenie to dobiegnie końca, przyjrzymy się naszemu istniejącemu kodowi

i przejdziemy kroki konieczne, aby nadać mu formę funkcji, której będziesz mógł wielokrotnie używać.

Nie przejmuj się teraz szczegółami. Chodzi nam tu jedynie o to, abyś nabrał ogólnego pojęcie o tym, jak wyglądają

funkcje w Pythonie. I tym właśnie zajmiemy się na tej i kolejnej stronie. Po szczegóły, które powinieneś poznać,

będziemy sukcesywnie sięgać wraz z tym, jak rozdział ten będzie się rozwijał. Przedstawione poniżej okno edycji IDLE

zawiera szablon, z którego możesz korzystać, tworząc swoje funkcje. Przyglądając mu się, rozważ następujące rzeczy:

Funkcje wprowadzają dwa nowe słowa kluczowe: def oraz return.

Obydwa te słowa są w edytorze IDLE wyświetlane na pomarańczowo. Słowo

def

poprzedza nazwę funkcji

(wyświetlaną na niebiesko) oraz wszystkie szczegóły na temat argumentów, które może ona przyjmować.

Użycie słowa

return

jest opcjonalne; jest ono wykorzystywane do przekazania wartości do kodu, z którego

wywołana została funkcja.

Funkcje mogą przyjmować argumenty (dane).

Funkcja może przyjmować wartości argumentów (stanowiące dane wejściowe funkcji). Listę parametrów

podaje się w nawiasie po nazwie funkcji, w tym samym wierszu, w którym znajduje się słowo kluczowe

def

.

Funkcje zawierają kod oraz (zwykle) dokumentację.

Kod tworzący funkcję jest wcięty o jeden poziom bardziej niż wiersz ze słowem

def

i powinien zawierać

komentarze wszędzie tam, gdzie ma to sens. Poniżej zademonstrowaliśmy dwa sposoby dodawania

komentarzy: przy użyciu łańcucha znakowego ujętego w trzy znaki cudzysłowu na początku i końcu

(wyświetlanego w oknie na zielono i znanego pod nazwą

tekstu dokumentującego

) oraz w postaci

komentarzy jednowierszowych, zaczynających się od symbolu

#

(które wyświetlane są na czerwono).

To jest wygodny

szablon funkcji.

W wierszu zaczynającym

się od słowa „def”

określa się nazwę i listę

argumentów funkcji.

Twój kod powinien

znaleźć się

tutaj (w miejscu

zajmowanym teraz

przez te komentarze

jednowierszowe).

Tekst dokumentujący

opisuje zastosowanie

funkcji.

Porady maniaka

Nazwa „funkcja” używana jest w Pythonie do opisu fragmentu kodu, który może być wielokrotnie wykorzystywany.

W innych językach na określenie tego rodzaju konstrukcji używane są słowa „procedura”, „podprogram” i „metoda”.

Jeśli funkcja należy do klasy Pythona, znana jest jako „metoda”. O klasach i metodach w języku Python dowiesz się

z jednego z kolejnych rozdziałów tej książki.

1

2

3

148

Rozdział 4.

Co z typem?

Co z informacją na temat typu?

Przyjrzyj się naszemu szablonowi funkcji raz jeszcze. Czy oprócz kodu, który ma być wykonany w jej

ramach, brakuje tu jeszcze czegoś? Czy nie pominięto w nim jakiejś rzeczy, którą spodziewałeś się

zobaczyć? Przyjrzyj się uważnie.

Trochę osłupiałem na widok

tego szablonu funkcji. Skąd interpreter

będzie wiedział, jakich typów argumentów

ma się spodziewać i jaki będzie typ wartości

zwracanej?

Nie będzie wiedział, ale Ty nie musisz się tym martwić.

Interpreter języka Python nie wymusza na Tobie określania typów

argumentów funkcji ani zwracanej przez nią wartości. Niewykluczone,

że dość mocno Cię to zaskoczyło, jeśli korzystałeś wcześniej z innych

języków programowania, w których było to konieczne. Nie powinieneś

się tym jednak martwić.

Python umożliwia Ci przekazywanie dowolnego

obiektu w roli

argumentu funkcji, a także przekazywanie z powrotem dowolnego

obiektu jako wartości zwracanej. Interpreter nie dba o typ tych

obiektów ani go nie sprawdza (troszczy się tylko o to, aby obiekty te

zostały podane).

W języku Python 3 można

wskazać spodziewane typy argumentów

i wartości zwracanych; pokażemy to zresztą w dalszej części niniejszego

rozdziału. Skorzystanie z tej możliwości nie skutkuje jednak

magicznym włączeniem mechanizmu kontroli typów, ponieważ Python

nigdy nie sprawdza typów argumentów ani wartości zwracanych.

Czy w tym

szablonie

funkcji

czegoś nie

brakuje?